Niet schrikken, ik ben weer op de fiets gestapt en op weg voor de volgende beklimming. 11 mei, de verjaardag van mijn oudste zoon, heb ik een scan en beenmergpunctie en direct de uitslag. Zoals het hoort. Die uitslag is goed. Dat beloof ik je Henk. Ik zwaai bij je af met mooi nieuws en keer terug naar mijn tweede M. Ook al sta ik nu zo strak als een pianosnaar.
Ik heb besloten niet meer voor mijzelf te fietsen, maar voor anderen. Ik ga proberen om columns te schrijven over andere mensen en put daarbij uit mijn dagelijkse ervaringen. Ervaringen die ik deel met mensen die kanker hebben en hun leven toch een prachtige invulling geven. Soms heel kort, maar altijd sterk, mooi en met opgeheven hoofd. Daar zijn er heel veel van. Zoveel kanjers, zoveel mooie mensen, die vechten en die nooit opgeven!
Vlak voor Pasen werd ik ´s avonds gebeld door mijn vader. Paniekerig en met heel veel pijn in zijn nek. Hij vond het zo vreemd dat hij uitstraling had naar zijn armen. Op dat moment lag mijn moeder in het Ziekenhuis voor een orthopedische operatie. Mijn vader was dan ook alleen, had pijn en was bang. Nu heeft mijn vader sinds 2006 prostaatkanker en ik wist dat er een uitzaaiing in zijn nek zat. Onderweg naar mijn vader vroeg ik mij af wat te doen. Die uitstraling naar de armen vanuit zijn nek zat mij niet lekker. Moest ik maatregelen nemen en het Medisch Centrum Alkmaar bellen (zijn ziekenhuis) en uitleggen wat er mogelijk aan de hand was? Of zou ik bellen met professor Gerritsen van het VU-MC? Een geweldige arts en mooi mens, die ik geregeld spreek dankzij mijn Alpe d’HuZes activiteiten? Dit was een dilemma, want het is natuurlijk niet gebruikelijk om ‘s avonds via je mobiel een bevriende arts, van een geheel ander ziekenhuis, te bellen voor een voorlopige en telefonische diagnose van de pijn van je vader. Toch is dit wat ik gedaan heb. Mijn vader had extreme pijn met uitstraling en ik zou het mezelf nooit vergeven hebben wanneer ik professor Gerritsen niet zou hebben gebeld en er zou gebeuren waar ik bang voor was: een dwarslaesie!
Professor Gerritsen begreep ogenblikkelijk wat er aan de hand was. Mijn vermoeden bleek juist: een dreigende dwarslaesie. Het was inmiddels 9 uur geworden en ik moest mijn vader met een ambulance van Heiloo naar het VU-MC vervoeren. Dat moet volgens allerlei regels, maar het is gelukt. We arriveerden om half twee in het ziekenhuis en mijn vader was in goede handen. Binnen het VU-MC wordt iemand direct onderzocht en wordt de Scan (in dit geval een MRI) direct aan de patiënt teruggekoppeld. Dit is geen medische oplossing voor een probleem, dit is een organisatorische oplossing voor een prangende vraag van een patiënt: hoe zit het, wat heb ik en wat kunt u er aan doen? In Nederland zijn er een stuk of 6 ziekenhuizen waar dit normaal is: binnen 24 uur de diagnose en de actie die vereist is om het probleem aan te pakken of de behandeling te starten.
In Nederland zijn er geen slechte ziekenhuizen. Voor degene die dit beweren organiseer ik met liefde een reisje langs andere landen. Ik ben een fan van de gezondheidszorg en zal er nooit op spugen. Ik dank mijn leven aan geweldige artsen en verpleegkundigen. Dan past dankbaarheid en inzet om anderen te helpen. Mijn vader verdient echter de beste behandeling voor zijn prostaatkanker die er is. En deze kan niet gegeven worden in ziekenhuizen zoals het Medisch Centrum Alkmaar. Ik heb daar een heel goed en positief gesprek over gehad met zijn uroloog. Ik heb het uitgelegd met veel respect voor zijn kennis en kunde. Het Medisch Centrum Alkmaar is geen slecht ziekenhuis. Ook de tientallen andere ziekenhuizen, waar kankerbehandelingen beter niet gegeven kunnen worden, zijn niet slecht. Echter, er zijn ziekenhuizen waar kankerbehandelingen wel het best gegeven kunnen worden. Daar horen kankerpatiënten thuis en daar moeten we ze naar toe brengen. Dit zijn ziekenhuizen met veel, heel veel, oncologische specialisten die werken in teamverband en elkaars kennis en ervaring op alle gebieden, die door de ziekte kanker worden geraakt, uitdagen. Die weten waar hun eigen kracht ligt en doorverwijzen naar hun collega wanneer ze twijfelen en menen dat die het beter weet. Of die bellen met een bekende collega van een ander ziekenhuis, desnoods een ander land. Mijn arts bijvoorbeeld, Marie José Kersten, heeft de kracht en de kwaliteit om tegen mij te zeggen dat ze met een Duitse collega heeft overlegd, aangezien die nu juist een studie had gedaan naar een probleem waar we tegenaan liepen in mijn behandeling.
Nederland heeft behoefte aan dergelijke centra en zal ze krijgen. We beginnen heel klein met een helder doel voor ogen. En schalen dan in recordtempo op. Think Big, Start Small and Scale Fast! Ik help mijn vader aan een fantastische arts in een geweldige omgeving. Alpe d’HuZes vertelt iedereen dat er in Nederland uitstekende ziekenhuizen zijn voor verschillende soorten kanker en wij maken gebruik van ons netwerk om de aanzet te geven tot wat er over niet al te lange tijd in Nederland zal zijn: specialistische centra waar kanker binnen 24 uur gediagnosticeerd wordt en de behandeling kan starten. Waarom dit er gaat komen? Gewoon, omdat we het willen, in werking zetten en ons motto Opgeven is Geen Optie! er aan ten grondslag leggen. Omdat er dagelijks tienduizenden mensen hun nagels tot aan de nagelriemen wegvreten, omdat ze een week en soms 4 weken moeten wachten voordat de uitslag van de Scan bekend wordt gemaakt. Dit is geen medisch probleem. Welnee, dit is omdat de arts tegen zijn secretaresse heeft gezegd dat zijn agenda leidend is. Het slechte nieuws is dat dit waarschijnlijk onbewust gebeurt. Het goede nieuws is dat dit makkelijk kan worden verholpen. Het enige wat de arts hoeft te doen is tegen zijn secretaresse zeggen dat de patiënt leidend is. Dan heb je de Scan om 9 uur en de uitslag om 10 uur. Net als ik. Dan gaat om 12.00 de champagne open of om 14.00 uur de therapie van start. Is dit laatste leuk? Nee, maar wel nodig en mogelijk. Het scheelt in ieder geval heel veel stress en waarschijnlijk ook nog behoorlijk wat sterfgevallen.
Mijn vader is ongelooflijk tevreden en gelukkig. Hij is in goede handen en wordt mét prostaatkanker 95 jaar. Hij heeft professor Gerritsen gezegd dat hij nooit meer bij hem weg wil. Ik begrijp dat wel. Zo ben ik ook aan mijn fantastische arts gehecht!
Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!
0 reacties