‘Welterusten lieve vader. Een goede nacht…’ Iedere nacht wens ik mijn vader een goede nacht. Ik mis hem zeer. Hij is overleden op 23 maart en nog sterk in mijn gedachten. Ik heb een mooie foto van hem op mijn laptop, zodat ik iedere avond wanneer ik stop met werken, hem nog even zie en toespreek. Dat heb ik nodig. Dat heeft hij nodig. Dat fantaseer ik zo.
Wanneer je een dierbare moet missen is dat vreselijk. Je leeft lang met die persoon en kan niet meer zonder. Dat wil je ook niet en toch moet het, want zij is er niet meer. Uit het leven gerukt door die rotziekte. Wat blijft, zijn de herinneringen en die zijn mooi. Wanneer ik aan mijn vader denk verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik raak vervuld van herinneringen die door de tranen heen mij een prachtig beeld schetsen van hem. Het zorgt er voor dat hij er zo nu en dan nog even is. Hij leeft verder in mij en hij geniet met mij. Zo heb ik dat bedacht.
Ik zet mijn gedachten en de hunkering naar mooie herinneringen in om het verdriet om hem een plek te geven en dat is wat velen doen. Het geeft steun. Iedere dag sterven er in Nederland meer dan honderd mensen aan kanker. Wereldwijd sterven er in twee uur net zoveel mensen aan kanker als er in de Twin Towers zijn omgekomen. Wereldwijd moeten dan de dierbaren van deze drieduizend mensen verder leven. Het is verbijsterend dat dit allemaal lukt en nog goed komt. Je moet wel. Je moet verder. Dat is wat ik veel hoor. En toch… Ik hoorde kort geleden iemand zeggen: ‘Het voelt heel ‘leeg’ Peter. Alle glans in ons voorheen zo gelukkige leven is wel verdwenen. We proberen iets van ‘ritme’ op te pakken.’
Het leven zonder je partner is een onbekend gebied voor de wetenschap. We weten eigenlijk niet goed hoe we daar mee om moeten gaan. Wat zo bijzonder is, is dat in het dagelijks leven mensen dit vaak goed oppakken. Ze gaan aan de slag en doen de dingen die ze voorheen ook deden. Zoeken elkaar op en praten. Praten helpt. Het verzacht de pijn door het aan iemand te vertellen. En vertel mooie dingen over de overledene. Ook dat helpt. Het vervult je met mooie gevoelens over haar en haalt het verdriet in ieder geval een moment weg. De herinneringen en de fantasie doen hun werk. Ja, ook je fantasie doet zijn werk. Hiermee haal je je dierbare weer even terug. Zit ze aan je tafel. Praat je met haar en doet ze mee met het kaartspel.
Is dit fantaseren jezelf voor de gek houden? Maar natuurlijk is dit zo. Echter, het voelt wel goed en er is toch niets mis met een goed gevoel? Je wilt niet weten wat ik met mijn fantasie allemaal heb gedaan om door die loodzware behandelingen heen te komen. En die fantasieën waren allemaal mooi, groot en geweldig. Het gaf me af en toe een moment waardoor ik weer verder kon. Die vervelende hobbel kon nemen in die zeldzaam zware behandeling. En met die fantasie haal ik af en toe mijn vader terug. Dat voelt goed. En ondertussen denken we na om het ‘verder leven na verlies door kanker’ gestalte te geven door hier ook onderzoek naar te laten doen. Goed onderzoek met natuurlijk de opdracht het daarna ook te implementeren voor iedereen die verder moet. Want onderzoek is mooi, maar nooit het einddoel. En zolang het onderzoek nog geen resultaat heeft opgeleverd gebruiken we onze fantasie en vragen we onze vrienden af en toe langs te komen en soms vreselijk slap te ouwehoeren. Of een oor te luister te leggen. Het is wellicht niet optimaal, maar wel beschikbaar.
‘Slaap lekker lieve vader. Ik hou van je’.
Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!
0 reacties