Vereerd, dankbaar en verlegen

Doctor honoris causa Peter Kapitein: Het is echt waar!

Op 19 oktober heb ik van de Vrije Universiteit van Amsterdam een ere doctoraat mogen ontvangen. Voor mijn werk als ambassadeur van Alpe d’HuZes en voorzitter van Inspire2Live. En dan natuurlijk voor de betekenis die ons werk heeft gekregen voor de wetenschap. En wat doet dit dan met mij?

Wel ten eerste is het een stevig proces voor je zeker weet dat je het mag ontvangen. Ik ben op donderdag 26 januari van dit jaar gebeld door mijn ere promotor professor dr. Ir. Hans Brug met de mededeling dat men aan mij denkt voor dit doctoraat. Ik kreeg een hoog professor dr. Ir. Akkermans gehalte: ‘Ik word genoemd’. Vervolgens verscheen ik na enkele weken voor een drietal hoogleraren die samen met mij aftasten of ik het wel echt waard was en wilde. Dat bleek het geval van beide kanten. Voor mij is belangrijk dat ik mijn onafhankelijkheid behoud en patiënten altijd naar het beste ziekenhuis kan verwijzen. Ook als dit niet het VUMC is. Dit was zonder meer mogelijk. Ook het gegeven dat ik atheïst ben en we toch bij de gereformeerde Universiteit van Abraham Kuiper zitten, was geen bezwaar. Dat waren mijn drie gesprek partners ook. Hierna volgde weer enige tijd radiostilte en werd verslag uitgebracht aan het college van decanen. Vervolgens diende ik mijn cv op te stellen en in te dienen en de voordracht van mijn ere promotor op feitelijke onjuistheden te controleren. En weer enige tijd niets. Stilte. Het zou toch niet…? Op 9 mei 2012 jl. ontving dan toch eindelijk de bevestigingsbrief. Het was zeker. Althans, het zou zeker worden wanneer ik mijn aanvaardingsbrief zou schrijven en opsturen. Vanzelfsprekend deed ik dit op 11 mei, de verjaardag van mijn oudste zoon. En tja; wat schrijf je dan?

‘Ik ben vereerd. Ik ben dankbaar. Ik ben enigszins verlegen. Vanzelfsprekend was ik van de mogelijkheid op de hoogte gesteld door professor Brug, mijn erepromotor. Hij heeft het aan u voorgesteld en zich er sterk voor gemaakt. Niettemin was deze officiële mededeling een heerlijke verrassing.

Ik ben vereerd omdat ik het zie als een schitterende handreiking naar de patiënt, die een belangrijke rol behoort te spelen in de strijd tegen kanker en in gezamenlijkheid moet kunnen optreden met wetenschappers en artsen.

Ik ben dankbaar dat ik als boegbeeld van Alpe d’HuZes en Inspire2Live, de patiënt een gezicht mag geven en mij sterk mag maken voor de belangen van de patiënten en ze te kunnen vragen een forse bijdrage te leveren in de oplossing van het complexe probleem kanker. In gezamenlijkheid zijn we in staat van kanker een chronische ziekte te maken waar mensen met een goede kwaliteit van leven mee kunnen leven.

Ik ben verlegen omdat ik, indachtig mijn vader, leef volgens het credo ‘Een mens moet verheven zijn en toch bescheiden blijven’ (Lao Tse). Het is de tekst die ik met mijn overleden vader heb uitgekozen voor zijn laatste brief aan zijn dierbaren. Op 7 juni zal ik uw brief en mijn antwoord aan u, op de Alpe d’Huez, aan hem overhandigen. Hij zal verbaasd zijn. Vereerd en dankbaar. Ook een beetje verlegen.’

19 oktober was een geweldige dag met een schitterend Symposium ‘Patients first’ in de ochtend. Met geweldige sprekers en een voortreffelijke dagvoorzitter. Pure and primitive. Zoals het moet en ik het graag zie. In de middag kreeg ik dan eindelijk mijn ere doctoraat. Met alle versierselen die er bij horen en een prachtig Laudatio, uitgesproken door ere promotor Professor Hans Brug. Mijn vrouw Marjolijn straalde. Mijn zoons Milo en Jaron waren trots op hun vader. En ik? Ik was vereerd, dankbaar en een klein beetje verlegen …